ROZDZIAŁ 2 (22)

Nie mogę uwierzyć, że Unieśmy ponad niebo ma już dokładnie rok. 19 stycznia 2015 opublikowałam pierwszy post, prolog. Nie wiem co mam tu napisać, ale wiem, że ten rocznicowy rozdział jest dla mnie bardzo ważny.

Pozwolę sobie jedynie na małe podsumowanie:

W ciągu ostatniego roku UPN miało ponad 18 tysięcy wyświetleń, prawie dwieście komentarzy, (w tym trochę moich) blog obserwuje 20 osób. Opublikowałam (łącznie z tym) dwadzieścia dwa rozdziały, prolog i epilog. Jest to coś koło 100 stron. Zostawało wyszukiwane pod wieloma słowami kluczowymi, ale najbardziej zaskakującym (i najbardziej dziwnym) było "hermiona zemdlala opowiadania gwalt ciaza". Nie mam pojęcia czy osoba ta czyta UPN czy nie, ale jeśli tak, to chcę ją serdecznie pozdrowić! :D

Moje plany co do Unieśmy ponad niebo nie wyglądają jakoś bardzo zaskakująco. Mam nadzieję, że dokończę UPN i napiszę zakończenie takie, jak planowałam na początku... Nie wątpię, że będziecie na mnie źli, ale trudno. :) Druga część UPN ma mieć koło dwudziestu rozdziałów z epilogiem. Wydaje mi się, że będzie to kolejne (przynajmniej) 100 stron. Jest to więc plan na mniej więcej najbliższy rok. 

Jak widzicie na blogu pojawił się nowy szablon. Jest on dziełem Ariany, bardzo Ci dziękuję, kochana!

Jak podoba się rozdział? 

Patrzyła na niego do czasu, kiedy Grace pociągnęła ją za rękę.

 – Mamo! – wykrzyknęła. – Kto to jest?

 – Ja… Później ci to wytłumaczę, kochanie, dobrze?

 – Wychodzą – stwierdził Draco, który cały czas obserwował Teodora i Blaise’a.

Hermiona odszukała ich wzrokiem, kierowali się do kominków.

 – Teodor! – wykrzyknęła. Kilkanaście głów spojrzało na nią oburzonym wzrokiem, ale on nawet się nie odwrócił. Maszerował dalej, śmiejąc się z czegoś co powiedział Zabini.

 – Hermiono – szepnął Draco. – Obiecuję, że skontaktuję się z Blaisem jak najszybciej, jasne? Postaram się, żebyś już niedługo się z nim zobaczyła – obiecał. Kiwnęła głową, wzrok miała zamyślony, nieobecny, jak gdyby była bardzo daleko.

 – Ciociu, pójdziemy coś zjeść? Jestem głodny!

 – Dobra, to na co masz ochotę?

 – Na coś dobrego!

 – Na Pokątnej otworzyli podobno świetną restaurację… Może tam? – podał pomysł Draco.

Zdecydowali się na to właśnie rozwiązanie i wyszli głównymi drzwiami z ministerstwa. Hermiona była nadal zamyślona, serce mocno biło w jej piersi. Nie wiedziała czemu nie zdecydowała się, żeby za nim pobiec. Niezliczoną ilość razy wyobrażała sobie ich spotkanie po latach; on stojący w futrynie domu, ona zbiegająca po schodach i rzucająca się mu na szyję. Wyglądało to jak bajka, chociaż Hermiona wiedziała, że bajki w życiu się nie zdarzają.

 – A co dla pani? – spytał kelner.

Spostrzegła, że cztery pary oczu wpatrują się w nią, najwidoczniej dzieci i Draco zdążyli złożyć już zamówienie i czekali tylko na nią. Musiała się naprawdę zamyślić, nawet nie przejrzała menu, które trzymała w dłoni.

 – Ja… – Spojrzała szybko w kartę. – Poproszę zupę cebulową, supreme kurczaka kukurydzianego, a na deser gorące bezy. I wodę z cytryną. – Uśmiechnęła się do kelnera, kiedy skończył zapisywać jej zamówienie.

 – Dwa razy spaghetti, sok pomarańczowy, dwie zupy cebulowe, polędwiczki z dzika, supreme kurczaka kukurydzianego i trzy razy gorące bezy?

 – Dokładnie – powiedział Draco.

Kiedy kelner odszedł, Hermiona rozejrzała się po pomieszczeniu.

 – Ładnie tutaj – stwierdziła.

Na ścianach była jasnoniebieska tapeta, wisiało wiele zegarów, wszystkie z obrazów przedstawiały wieżę Eiffla lub Paryż i Hermionie przypomniały się wakacje dwa lata temu. Wyjechali na nie wszyscy – Harry, Ginny razem z Sue, Draco i Scorpius oraz ona i Grace. Spędzili tam ponad tydzień, zwiedzając przeróżne zakątki Francji. Jeden dzień spędzili tylko w czwórkę – Grace, Scorpius, Draco i ona – w odwiedzinach u rodziny Malfoya.

Zaczęli rozmawiać, Draco tak poprowadził temat, że na chwilę zapomniała o spotkaniu Teodora, dopiero później, leżąc w łóżku, zaczęła analizować te lata, kiedy go nie było. Wtedy też tęsknota za nim przytłoczyła ją jeszcze bardziej. Miała ochotę go znowu zobaczyć, przytulić, usłyszeć jego głos wypowiadający jej imię. Marzyła, że to spełni się niedługo, przysięgła, że nie spocznie dopóki się z nim w końcu nie spotka, bo tyle lat minęło i tyle go ominęło… I wtedy pomyślała o Grace. Zdawała sobie sprawę, że w jej wychowaniu zaniedbała opowieści o Teodorze. Najpierw, kiedy na początku Grace pytała o swojego tatusia, Hermiona, nie wiedzieć czemu, nie chciała o nim opowiadać. Była wściekła na ministerstwo, że zamknęli go niesłusznie, na siebie, że nie obroniła go tak jak zamierzała i na niego za to, że się w to wpakował. Grace podrosła, a wraz z tym coraz mniej pytała o tatę, zdając sobie sprawę z tego jaka będzie odpowiedź. Teraz w życiu Grace każda chwila była na żyłę złota, Hermiona chciała, żeby Teodor coraz częściej się w jej życiu pojawiał. Wiedziała, że akceptacja Teodora przez Grace nie stanie się z dnia na dzień. Oboje będą potrzebowali na to czasu, chęci, ale miała świadomość, że oboje są silni, wytrwali.

***

Teodor siedział na fotelu i spoglądał w ogień. Marzył o takim widoku od dawna, nie do końca pamiętał kiedy marzenie stało się dla niego tak nierealne, nie mające prawa bytu… A wtedy właśnie się spełniło. Jeszcze wiele marzeń pozostało do spełnienia, a na najwyższym, najważniejszym miejscu było spotkanie Hermiony, poznanie Grace. Kilka godzin wcześniej spytał o nie Blaise’a, ale ten jedynie zrobił dziwną minę i powiedział, że nie utrzymują bliskiego kontaktu i nie wie co u nich. Nott zdziwił się, nie wiedział czemu tak się stało, ale przestał drążyć temat, słysząc zdawkowe odpowiedzi.

Blaise stał za nim i obcinał jego zbyt długie włosy. Teodor tylko raz obejrzał się na podłogę, leżały tam strąki brązowych włosów. Nott cieszył się z tego, że jeszcze chwila i miał wyglądać jak prawdziwy on.

Kiedy Zabini skończył, podał mu lusterko.

 – Mistrzostwo świata to to nie jest… Ale się starałem! – Uśmiechnął się szeroko, tak, że było widać jego śnieżnobiałe zęby.

 – Dziękuję – powiedział, przyglądając się w zwierciadle. Wyglądało dobrze, chociaż w niektórych miejscach było krócej, w niektórych dłużej.

 – Wyrównałbym różdżką, ale nie znam zaklęcia – powiedział, a jego wzrok stał się nieobecny. – Pansy by wiedziała…

 – Właśnie! Co z Pansy?

 – Um… Hm… Ona… Byliśmy razem cztery lata, ale… Byłem głupi, stary.

 – Co zrobiłeś? – zapytał, chociaż Teodorowi zdawało się, ze zna odpowiedź. Znając Blaise’a…

 – Zdradziłem ją.

 – Blaise…

***

W czwórkę siedzieli w salonie. Draco grał z synem w szachy, Grace się temu przyglądała, a Hermiona czytała książkę. Był wieczór, kilka dni po zobaczeniu Teodora w ministerstwie. Draco próbował skontaktować się z Blaisem, ale bezskutecznie. Nie odpowiadał na listy, a Malfoy nie znał adresu, aby się do niego teleportować. Kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, wszyscy oderwali wzrok od zajęć. Zwykle gdy ktoś chciał ich odwiedzić, wysyłał sowę, uprzedzał.

 – Otworzę! – krzyknął Scorpius, wstając z krzesła. Wybiegł do korytarza. – Tato! Jakiś pan!

Draco podniósł się i wyszedł z salonu. Hermiona odłożyła książkę i spojrzała na Grace, która nieprzejęta próbowała wykonać ruch którymś z białych pionków, należących do Scorpiusa. Była ciekawa kto to może być.

 – Hermiono! – usłyszała krzyk Draco.

Wstała z kanapy i wyszła z pomieszczenia. Stwierdziła, że to pewnie ktoś z ministerstwa ma dla niej jakieś papiery. Kiedy weszła do korytarza już wiedziała, że to na pewno nikt z jej departamentu. Salon mieścił się dopiero na końcu korytarza, więc z tamtej odległości wydawało się jej tylko, że sylwetka jest znajoma, wręcz bardzo dobrze. Mężczyzna stał do niej tyłem, nie widziała jego twarzy, ale na pewno nie kojarzyła go z ministerstwa.

 – Tak? – powiedziała, a wtedy się odwrócił.

Stał przed nią on, ubrany w jakiś podkoszulek i stare dżinsy. W dłoniach, które tak często ją dotykały, trzymał bukiet czerwonych. Uśmiechał się niezbyt szeroko ustami, które tak często ją całowały. Patrzył wyczekująco, analizując każdy jej ruch, oczami, które przed latami tak długo na nią spoglądały. Jeszcze niedawno śniła o tym momencie, a wtedy stał przed nią i czekał na jej ruch. Stała zahipnotyzowana, a przez jej głowę przelatywało wiele myśli. Wydawało jej się, że śni, że to po prostu kolejne senne marzenie nie mające nic wspólnego z rzeczywistością. I gdyby tylko mogła wydusić z siebie słowo, poprosiłaby Draco o to, żeby ją uszczypnął. Tak na wszelki wypadek. Nogi wydawały się jak z waty i chociaż bardzo chciała do niego podejść, bała się, że gdy tylko oderwie stopę od podłogi, jej kończyny odmówią posłuszeństwa. Głos uwiązł jej w gardle, chociaż chciała powiedzieć naprawdę wiele… Nastąpiła cisza, słychać było tylko tykanie zegara z salonu, ale przerwała ją Grace, która weszła do przedpokoju.

 – Mamusiu? – spytała. – Mamo, to nie jest ten pan z ministerstwa?

Scorpius jeszcze raz popatrzył na Teodora, który wpatrywał się w Grace niczym w obrazek, nawet nie mrugając. Po chwili mały Malfoy pokiwał głową w stronę dziewczynki.

 – To ten pan, Gee – przyznał.

Teodor wpatrywał się w Grace, nie mogąc zaczerpnąć powietrza. To była jego córka. Jego córka. Kiedy ją zostawiał była różowiutkim maleństwem, która spała przez prawie cały czas, płakała w niebogłosy kiedy tylko coś się jej nie podobało, zaciskała uroczo piąstki, a na głowie miała tylko kilka jasnych włosków. Wtedy miała już ponad osiem lat, długie, brązowe włosy i piwne oczy. Była wręcz małą kopią Hermiony, nawet uśmiechały się identycznie.

 – Grace, Scorpius, idźcie na górę – odezwał się Draco po chwili. Kiedy dzieci zaczęły protestować, powtórzył to bardziej stanowczym tonem i posłuchały się.

 – Ja… – zaczęła Hermiona, ale nie do końca wiedziała co powiedzieć. Było zbyt wiele rzeczy, nie wiedziała od której zacząć.

 – Może wejdziesz? – zaproponował Draco.

Draco był opanowany, chociaż w głębi duszy cieszył się ze spotkania z przyjacielem po tak długim czasie. Nie był jednak zbyt wylewny, nie pokazywał tego. Coś podpowiadało mu, że teraz, kiedy Teodor się znowu pojawił, już nie będzie tak samo. Mógł zapomnieć o wspólnym gotowaniu z Hermioną, o spacerach, o zasypianiu wraz z nią na kanapie w salonie. Jego miejsce miał teraz zająć Teodor. Draco nie był zazdrosny; był zły, że po raz kolejny może stracić osobę, na której mu zależy. Hermiona nie była jego ukochaną, nie sądził, że w ogóle kiedyś kogoś obdarzy romantycznym uczuciem… Była jego przyjaciółką, jak siostra, którą zawsze chciał mieć.

Teodor kiwnął głową, ale w futrynie zatrzymał się i rozejrzał. Pamiętał ten dom, był to ten sam, który kilka lat wcześniej kupił wraz z Hermioną. Niepewnie wszedł do środka i przestąpił kilka kroków w stronę Hermiony. Stała nadal w tym samym miejscu i patrzyła na niego. Uśmiechnął się i przełknął ślinę.

 – Tęskniłam za tobą – powiedziała ochrypłym głosem i przytuliła się do niego. Otulił ją ramionami, czekał na ten dzień długo, za długo.

Wdychała jego zapach, który był taki sam jak zapamiętała. Pachniał starym pergaminem, świeżo skoszoną trawą i piżmem. Kochała ten zapach, kojarzył się jej tylko i wyłącznie z nim. Przypomniała sobie jak przez lata spała z bluzą przesiąkniętą jego wonią. Wtedy wydawało jej się to zbyt demonstracyjne, żeby pokazywać wszystkim jak bardzo cierpi z powodu straty Teodora. Zamykała się w pokoju i płakała, przytulając ubranie do siebie. Może i zachowywała się jak nastolatka, ale wtedy nie potrafiła się inaczej pozbyć wszystkich negatywnych emocji. Gdy tak stała wtulona w niego, ta cała sytuacja wydawała jej się bardzo nierealna, podobna do marzenia sennego.

 – Ja za tobą też – powiedział cicho.

Otworzyła na chwilę powieki, kątem oka zobaczyła jak uśmiechnięty Draco wchodzi po schodach. Pewnie idzie do dzieci, pomyślała i ponownie zamknęła oczy.

Nie wiedziała ile czasu stała przytulona do niego. Odsunęła się od niego i chrząknęła.

 – Może wejdziesz? – zaproponowała. – Zdejmij kurtkę – powiedziała i poczekała, aż poda jej odzienie.

Kiwnął głową, opuścił ramiona. Gdy tylko odwiesiła kurtkę poszedł za nią do salonu, rozglądając się wokoło. Osiem lat temu ściany były jeszcze puste, a mebli mało. Teraz jednak powieszono obrazy, ozdoby, zdjęcia. W holu była tylko szafka na buty, kilka wieszaków, duże lustro, schody prowadzące na górę i kilkoro drzwi. Układ domu pamiętał dokładnie, jednak jego wyposażenie było inne, bogatsze.

Salon był średniej wielkości, połączony z kuchnią, dwie ściany były pomalowane na szaro, a pozostałe oklejone zostały tapetą w róże. Pod oknem, koło wyjścia na taras ustawiono dużą, siwą sofę, przed nią szklany stolik. Naprzeciwko niej był kominek, w którym wesoło palił się ogień. Nad nim powieszono szafkę, na której poukładane zostało kilkanaście ramek ze zdjęciami. Z daleka Teodor zobaczył, że większość z nich przedstawia Hermionę i Grace, na wielu pojawiał się też Draco z Scorpiusem, zobaczył rudą czuprynę Ginny. Pod ścianą koło drzwi stał długi regał wypełniony setkami książek. Wiedział, że Hermiona gdzieś urządzi sobie biblioteczkę, a z racji tego, że nie było na to osobnego pomieszczenia, stawiał, że wybierze właśnie salon.

 – Mogę?  – spytał, wskazując na zdjęcia.

Hermiona kiwnęła głową i razem z nim podeszła do kominka. Wzięła pierwszą z brzegu fotografię. Była na niej ona i Grace, która wtedy miała coś koło roku. Hermiona przytulała córeczkę i całowała ją w policzek, kiedy mała była zajęta czymś poza kadrem. Patrzyła na coś i wskazywała małą rączką.

 –  Grace zobaczyła motylka i… – powiedziała.

Podniosła drugą ramkę. Było na niej wiele osób. Hermiona trzymała dwuletnią Grace na rękach, obok niej Draco, którego za nogę trzymał Scorpius, Harry i Ginny stali przytuleni. Wszyscy uśmiechali się, Draco się śmiał, zakładając rękę na ramię Hermiony.

 – Czy wy…? – zapytał, mając na myśli ją i Draco.

Przemknęło mu przez myśl, że może są razem, szczęśliwi, Draco zastąpił ojca dla Grace, a jego powrót zburzy wszystko co poukładali przez te lata. Z jednej strony by go to zabolało – ukochana i najlepszy przyjaciel wychowują jego dziecko… Ale nie mógłby ich za nic obwiniać. Nie było go osiem lat i, jak zorientował się po zdjęciach, to właśnie Malfoy wychowywał Grace. To on, a nie Teodor, był przy niej kiedy wyrósł jej pierwszy ząbek i stawiała pierwsze kroki. Pewnie nauczył ją jeździć na rowerze, kupił miotłę… To pewnie Draconowi składała życzenia na dzień taty, jemu siadała na kolanach i opowiadała o rzeczach, które mówi się tylko ojcom.

 – Co? My? Nie – zaśmiała się. – Jesteśmy przyjaciółmi, pomagamy sobie nawzajem i…

 – Razem mieszkacie? – odparował zanim zdążył pomyśleć.

 – Tak. Od siedmiu lat. Przynajmniej nie musimy się martwić o opiekę nad Grace i Scorem.

 – Rozumiem – stwierdził, chociaż jej odpowiedź szczególnie go nie zadowoliła.

Kiedy Draco zszedł na dół Hermiona i Teodor nadal oglądali zdjęcia. Granger opowiadała mu historie z nimi związane, a Nott uśmiechał się słuchając o córce. Na chwilę zapomnieli o rozłące, wyglądali jakby te osiem lat się nie wydarzyło. W końcu, kiedy Teodor odłożył ostatnie zdjęcie, spojrzał na Hermionę.

  – Mógłbym ją zobaczyć? – spytał, choć naprawdę nie wierzył, że Hermiona mu na to pozwoli. Sądził, że powie, że musi jakoś przygotować na to ich córkę, że może następnym razem.

 – Jasne – odpowiedziała. – Grace i tak będzie dopytywać się kim jesteś, więc…

 – Grace śpi – powiedział spokojnie Draco.

 – Ach… Jeśli tak to ja już chyba pójdę.

 – Odprowadzę cię. – Hermiona posłała zdziwione spojrzenie Draconowi. Ten jedynie pokręcił głową i odwrócił się, by posprzątać szachy.