PROLOG

Jeśli jest to prawdziwa miłość, powinna przetrwać

wszystko, nawet rozstanie.

Pokoik był mały, mieściło się tu tylko łóżko, szafki nocne i komoda. Na podłodze leżał puchaty, siwy dywan. Naprzeciw futryny, w której stał mężczyzna, znajdowało się okno z widokiem na zielony ogródek. Po jego prawej stronie było łóżko. Popatrzył z troską na kobietę w nim śpiącą, na jej zagłębienia w policzkach, trzęsące się przez sen powieki. Czule objął wzrokiem kościste ramiona i uśmiechnął się na widok splątanych włosów rozlanych po całej poduszce. Uwielbiał na nią patrzeć, gdy spała, wyglądała tak bezbronnie, delikatnie. Obserwował, jak jej kąciki ust unoszą się ku górze; ma piękny sen, pomyślał. Przewróciła się na drugi bok, mamrocząc coś.

Tak bardzo ją kochał, był tego pewny. Nie wiedział dokładnie, jakim sposobem ta urocza istota zawładnęła jego sercem w tak szybkim czasie, że nawet nie zorientował się, kiedy zaczął należeć tylko i wyłącznie do niej. Właśnie z tego powodu nie mógł jej dłużej ranić. Wiedział, że jeśli zostanie i przyzna się do wszystkiego, wyrządzi jej większą krzywdę, niż gdy teraz odejdzie. Był głupi. Pozwolił jej się w nim zakochać, sam też zakochał się w niej, chociaż dobrze zdawał sobie sprawę z tego, co może się wydarzyć, zważając na jego przeszłość. A teraz odchodził, zostawiając ją samą. Musiał to zrobić, inaczej cierpiałaby jeszcze bardziej. Jeśli skrzywdzi ją teraz, później będzie to dla niej mniej bolesne.

Był egoistą, myśląc, że dla chwili szczęścia warto jest poświęcić tak dużo. Gdyby pomyślał wcześniej… nic by się między nimi nie wydarzyło, nie musiałaby przechodzić przez ten koszmar. Niszczył ją powoli przez tyle lat… To musiało się skończyć.

Westchnął i zamknął na chwilę oczy, by potem odepchnąć się od framugi i po cichu wyjść z domu.

To miał być ich dom. Mieli być szczęśliwi, wziąć ślub, mieć dwójkę dzieci… A on to wszystko zepsuł. Teraz zostawił jej wszystko oprócz siebie.

Nagle mężczyzna zniknął w towarzystwie cichego trzasku.

Kiedy się obudziła, zdziwiła się, że nie ma go obok niej, bo przecież niedzielne poranki lubił spędzać w łóżku. Westchnęła, wzruszając ramionami. Może po prostu chciał ją zaskoczyć, zrobić poranną kawę?

Wstała z łóżka, założyła na nogi miękkie kapcie i wziąwszy ubrania z szafy, poszła do łazienki się umyć. Lubiła ciepłe prysznice, tym bardziej gdy za oknem była plucha. Nigdy nie przepadała za pogodą, która panowała w listopadzie w Londynie.

Schodząc po schodach, dostrzegła, że jego butów nie ma w przedpokoju. Uniosła brwi, chociaż… oboje przepadali za świeżym pieczywem, a piekarnia była tuż za rogiem. W drodze do kuchni zajrzała jeszcze do salonu, skąd wzięła książkę. Stwierdziła, że umili sobie czas do jego powrotu.

Weszła po chwili do kuchni. Skierowała się do ekspresu, ale zauważyła, że na blacie leży kartka. Była zaciekawiona tym, co mógł jej napisać. Pewnie dostał pilne wezwanie z kliniki, nie chciał jej budzić, więc napisał liścik.

Wzięła notatkę do ręki, a jej nogi momentalnie zmiękły i przed oczami zrobiło się czarno. Patrzyła się tępo w kartkę, nie mogąc uwierzyć w to, co przeczytała. Oparła się o ścianę, czując zawroty głowy. Nagle zrobiło się jej niedobrze, zaczęła więc mechanicznie masować brzuch.

Kiedy minął pierwszy szok, zaczęła myśleć. Nie wiedziała jak mógł jej to zrobić, jak mógł ją opuścić? Akurat teraz… kiedy wszystko zaczęło nabierać jeszcze większego sensu, gdy właśnie miała go powiadomić o tak szczęśliwej nowinie. Była w ciąży, on tak bardzo chciał mieć z nią dziecko. Tyle razy o tym rozmawiali, planowali. A on po prostu ją zostawił.

Betowała mózg_leniwca