ROZDZIAŁ 19

Plan był taki, że dopiszę ostatnie zdania w sobotę, ale jakoś nie mogłam uczyć się historii i włączyłam laptopa.
Długo na ten rozdział czekaliście, ale nie spodziewajcie się cudów. To jedynie 3 strony, nie ma czym się chwalić. Jednak to co miało być w nim zawarte, zostało i nawet mi się podoba. A Wam jak??
U mnie się trochę uspokoiło... Idzie mi coraz lepiej, niektórzy mogą wiedzieć o co chodzi :) 
Jeśli już mowa o postępach... Rozdziału 20 nawet nie zaczęłam (po prawdzie ten publikuję od razu po napisaniu, żebym jeszcze nie zmieniła zdania, bo ostatnio mam jakieś wahania nastroju:D), ale na pocieszenie mogę powiedzieć, że jeszcze przed nim będzie miniaturka. Przynajmniej taką mam nadzieję!

Jak ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach niech napisze to w komentarzu wraz z kontaktem. 

Bitwa nie rozpoczęła się na dobre, trwała zaledwie kilkanaście minut, a wszyscy byli już na polu walki. Śmierciożerców było o wiele więcej niż się spodziewali, ale ich także nie było mało. Teodor posłał w stronę jednej z osób w czarnych szatach zaklęcie Conjunctiviti, a mężczyzna krzyknął i zaczął machać rękoma na oślep. Nott już po chwili walczył z kolejnym sługą Macnaira. Uchylił się przed Immubilus, gdyby nie jego szybki refleks zapewne dawno by już nie żył.

Rozejrzał się wokoło, poszukując kolejnej walki. Śmierciożercy przeważali, wszędzie było widać ich powiewające peleryny.

 – Nott! – krzyknął ktoś. Obrócił się w stronę głosu; zobaczył Pottera walczącego z piątką śmierciożerców. Zrozumiał, że Harry potrzebował jego pomocy, szybko włączył się do walki.

W stronę jednego posłał szybko Incarcerous powodując, że spętały go pęta, następnego oślepił, a pozostałą dwójką zajął się Potter.

Bitwa trwała już jakiś czas, chociaż nikt tego nie liczył. Wszystkim ubrania kleiły się do ciała, nikt nie był przynajmniej odrobinę zraniony i w miarę możliwości, chwili spokoju leczyli się nawzajem. Astoria biegła w stronę Neville’a. Chwilę wcześniej dostał Drętwotą, odleciał w stronę kamieni i uderzył o nie głową. Nie ruszał się odkąd go zobaczyła. Biegła ile sił w nogach, nie zważając na nic. Miała nadzieję, cholerną nadzieję, że to tylko jakiś koszmar, że uleczy Neville’a, a on wstanie i zacznie znowu walczyć. Niestety, im dłużej to trwało, miał coraz mniejsze szanse.

 – Neville! – krzyknęła i upadła obok niego na kolana.

Z jego roztrzaskanej głowy sączyła się krew, powstała jej duża kałuża obok niego. Oczy miał szeroko otwarte, a spojrzenie puste. Astoria jęknęła, zaczęła płakać. Po chwili patrząc na niego, dotknęła jego powiek, zamykając mu oczy.

 – Astoria! – wykrzyczał ktoś. – Rusz się!

Wzięła głęboki wdech i wstała, pośpiesznie odsyłając ciało Neville’a do miejsca, do którego śmierciożercy nie mogli się dostać.

Pansy widziała jak Ginny upada od Drętwoty, którą dostała w plecy, jej rude włosy falują na wietrze, a głowa rozbija się o kamień. Po ostatniej nocy miała wystarczająco dużo poczucia winy, pomimo wszystko, pomimo Harry’ego… Wbrew sobie podbiegła szybko do pani Potter, uleczyła jej głowę, następnie ocuciła kobietę.

 – Dziękuję – powiedziała szybko Ginny, patrząc na Pansy zielonymi oczami.

 – Nie ma sprawy – mruknęła. – Ty zrobiłabyś to samo.

Wiedziała, że kobieta stojąca naprzeciwko nie zrobiłaby tego. Zbyt wiele plotek rozeszło się w ostatnich dniach na temat jej i Harry’ego, w zbyt wiele plotek Ginny na pewno uwierzyła chociaż Pansy się nie dziwiła. Większość było prawdą… Bądź co bądź Pansy czuła się zbyt źle z tym, że to z nią Harry zdradził Ginewrę… Nie mogła postąpić inaczej, musiała jej pomóc.

Harry odwrócił się w idealnym momencie, żeby zobaczyć jak Pansy pomaga wstać jego żonie z ziemi, na jej włosach ledwo dostrzegł krew, serce podskoczyło mu do gardła, ale uspokoił się widząc, że Ginny nic nie jest.  Zatrzymał się w walce, unosząc tarczę, gdy kobiety zaczęły szybko ze sobą rozmawiać. Niby to Ginny posyłała dziękujące spojrzenie Parkison, ale z drugiej w jej pozie było coś bardzo nienaturalnego. Potter zmarszczyła brwi i fuknęła ze złości kiedy rozmówczyni odeszła po czym odwróciła się w jego stronę. Uśmiechnęła się, według Harry’ego trochę sztucznie i po chwili jej osoba ponownie rzuciła się w wir walki. Pomagała Deanowi, walcząc jednocześnie z innym śmierciożercą. Była świetna, doskonale radziła sobie z przeciwnikami i nie wiedział jakim cudem dała się zaskoczyć. Ale najważniejsze było to, że dzięki pomocy Pansy Ginny była cała.

Rozejrzał się wokoło, szukając jakiegoś przeciwnika. Nie chciał patrzeć na ziemię, zbyt wiele ciał tam leżało, zarówno śmierciożerców, jak i członków zakonu. Mimowolnie jednak co jakiś czas spojrzał się na nią, by zobaczyć czy nie potknie się o coś. Jego uwagę przykuło ktoś, ktoś nieżywy w brudnych ubraniach, leżący twarzą zwróconą ku ziemi, a jego, kobiety, czarne włosy były rozrzucone wokoło głowy niczym aureola. Serce zaczęło mu bić jak oszalałe, wiedział, że może zobaczyć tam coś obrzydliwego, nigdy nie odwracało się ofiar, nikt nie wiedział w jakim stanie mogły być zwłoki, ale on musiał wiedzieć… Musiał wiedzieć czy to Pansy.

Draco odwrócił się, kulejąc, aby zobaczyć jak zielony promień trafia Astorię w pierś, jej ciało sztywnieje, a ona upada twardo na ziemię. W pierwszych sekundach nie wiedział co się stało, ale gdy informacja ta dotarła do niego, uderzyła w niego podwójnie.

 – NIE! – krzyknął i rzucił się ku żonie.

Położył sobie jej głowę na kolanach, głaskał ją po jej bladej cerze, zbierał jej brązowe włosy i bawił się nimi. Łzy ciekły po jego twarzy, spojrzenie miał puste, ruchy jakby mechaniczne. Kołysał się w przód i w tył, powtarzając jej imię, wymawiając „nie” raz po raz. Bitwa toczyła się jakby poza nim, nie widział przelatujących tuż nad głową śmiercionośnych płomieni, nie obchodziło go to, że stał się łatwym celem.

  – Draco, cholera, rusz się! – wykrzyknął Teodor, biegnąc ku niemu, nie zdając sobie sprawy z tego, czemu jego przyjaciel klęczy nad kimś.

W głowie Notta pojawiły się czarne myśli. Stanął jak wryty, kiedy zobaczył twarz Astorii.

 – O nie, nie – szeptał.

Jeszcze kilka minut wcześniej widział jak odsyłała ciało Neville’a w bezpieczne miejsce, a teraz ona sama… Przełknął ślinę i położył dłoń na ramieniu Malfoya.

 – Draco – powiedział cicho. – Chodź, musimy odesłać ją do…

 – Ona nie mogła umrzeć, nie rozumiesz?! – wydarł się. – Nie mogła mnie zostawić samego!

Trzymał Astorię za rękę, zacisnął palce na jej nadgarstku i patrzył się na Teodora oczami pełnymi łez.

 – Ona nie odeszła, nie mogła, jasne?

 – Draco…

Długi okres czasu zajęło Teodorowi namówienie Draco, żeby razem z Astorią teleportował się gdziekolwiek. Kiedy w końcu poskutkowało rozejrzał się po polu, dziwiąc się, że nikt nie zaatakował go. Przecież był tak doskonale wystawiony na wszystkie zaklęcia.

Walczyło niewiele osób, słońce zachodziło za horyzont. Nott poszukał jakiegoś przeciwnika i jego wzrok powędrował na lewo, gdzie, jak się domyślał, Harry walczył z Macnairem. Walden rzucał coraz to wymyślniejsze klątwy, a Potter z większym trudem je odpychał. Kulał na jedną nogę, a ze skroni ciekła mu krew. Nie myśląc o niczym innym Teodor podbiegł do nich i włączył się w walkę.

 – Nott! – wykrzyknął Walden. – Ty przebrzydły zdrajco! Jeszcze żyjesz?!

 – Jak widzisz, Macnair! I mam się całkiem nieźle – wykrzyknął, wysyłając w stronę mężczyzny niewerbalną Avadę Kedavrę. Niestety, przeciwnik uchylił się od zaklęcia i posłał w stronę Notta zielony płomień.

 – Pieprz się, Nott!

 – Z miłą chęcią!

W momencie kiedy Harry odleciał od nich kilkanaście metrów za sprawą zaklęcia rzuconego przez Macnaira Teodorowi wydawało się, że to koniec. Był ranny, nawet dość poważnie, a co najgorsze zmęczony. Może i trzymał się na nogach, walczył nadal dość dobrze, to była to bardziej chęć przeżycia niż zabicia kogoś innego. Wiedział, że ma dla kogo żyć, że są osoby, które go potrzebują, kochają i…

Zielony płomień leciał w jego stronę z zawrotną prędkością, Teodor widział tylko go, wokół niego czas stanął, nie widział walczących przyjaciół, nie widział podnoszącego się z ziemi Harry’ego, który posłał w stronę zbyt wesołego Macnaira Avadę Kedavrę. Liczył się tylko promień śmierci, którego Nott nie mógł już zatrzymać. Zamknął oczy, po czym coś go odrzuciło, lecz nie tak jak się spodziewał do tyłu, ale w prawą stronę. Podniósł się do pozycji siedzącej i rozejrzał wokoło. Z boku, trochę dalej, leżało ciało Waldena, a tuż przy nim Tom Seeley patrzył na niego pustymi oczyma i z zastygłymi w ostatnim uśmiechu wargami.

Podzielcie się swoimi wrażeniami odnośnie rozdziału w komentarzu, dobrze?