ROZDZIAŁ 10

Przychodzę ze świeżo napisanym rozdziałem! Za jakiekolwiek błędy przepraszam, wrzucam go tylko i wyłącznie dlatego, że wypadł mi niespodziewany wyjazd nad jezioro (chyba nie tylko mi doskwiera te codzienne 30 stopni, prawda?) i zwyczajnie nie będę miała dostępu do internetu na laptopie przez cały tydzień.

Poza tym, rozumiem, są wakacje, ale... Jeśli każdy kto czyta ten rozdział, mógłby napisać cokolwiek... Nie zmuszam Was do komentowania rozdziału, może napiszecie właśnie, jak mijają wam wakacje? Siedzicie w domu czy gdzieś wyjeżdżacie?

Ostatnimi czasy, a w szczególności kiedy Hermiona leżała w szpitalu, Teodor nie narzekał na brak wolnego czasu. Najbardziej podejrzane było to, że Macnair nie wezwał go ani razu od momentu, kiedy dowiedział się o dziecku. Czyżby stracił do niego zaufanie? Na to nie mógł sobie pozwolić, ponieważ cały misterny plan Pottera poszedłby gdzie pieprz rośnie. Musiał być jak najbliżej Waldena, być jego prawą ręką, dowiadywać się nawet najmniej istotnych informacji, nie mówiąc już o tych najważniejszych. Musiał być w centrum uwagi, skupiać wokół siebie cały narybek śmierciożerców, musiał stać się przyjacielem, powiernikiem każdego, czy to z niższej czy najwyższej rangi.

Wtedy, siedząc w gabinecie Pottera, cieszył się, że to właśnie tą drogę wybrał. Nie chodziło tu o posługę u Czarnego Pana, nie, tego będzie żałował do końca życia, ale… Był szczęśliwy i uznawał przejście na tą lepszą, jasną stronę jako jedną z najlepszych decyzji jakie w życiu podjął.

 – Ej, Teo – mruknął Blaise, stukając papierosem o popielniczkę. – Właściwie to w Moskwie są jakieś ładne kobiety?

Oczy Harry’ego i Draco skierowały się w jego stronę. Teodor pokręcił z niedowierzeniem głową. Czy Zabini naprawdę miał go za takiego głupca?

 – Nie wiem.

 – Jak to nie wiesz. Przecież…

 – Nie wiem – powtórzył, patrząc na przyjaciela wściekle.

 – Chcesz powiedzieć, że będąc tam, ani razu nie uprawiałeś…

 – Nie zdradziłem Hermiony. Nigdy bym tego nie zrobił – warknął.

 – Jesteś idiotą.

Potter patrzył na niego w osłupieniu, Malfoy posłał w jego stronę dumne spojrzenie.

 – Wcale nie jest, Blaise – odezwał się Draco. – On ją po prostu kocha. Wiesz, takie uczucie, którego ty nigdy nie doświadczyłeś.

 – Nie gadaj głupstw, Draco. Ostatnio spotkałem taką jedną i wiesz, wydaje mi się, że to jest właśnie to.

 – Gdybyś mi to powiedział po raz pierwszy a nie setny, może zrobiłoby to na mnie wrażenie, naprawdę – mruknął, po czym powiedział do Notta: – Też nie zrobiłbym tego Astorii.

Kiedy rano obudził się, trzymając Hermionę w swoich ramionach, uznał to za sen. No bo czym sobie zasłużył na tak miły poranek?

 – Dzień dobry – westchnęła, czując, jak jego oddech przestał być miarowy a on sam nieznacznie się poruszał. – Puścisz mnie? Chciałabym pójść do toalety.

 – Och tak, jasne.

Wstała i cicho zamknęła za sobą drzwi. Zaśmiał się cicho, szło mu coraz lepiej, może już niedługo będą znowu razem? Chciał tego z całego serca.

Podczas jej nieobecności zawołał skrzata i poprosił go o jakieś zdrowe śniadanie dla dwóch osób i mocną, czarną kawę dla niego. Lubił aromat kawy, zawsze go to uspokajało a smak napoju orzeźwiał.

To było pewne, że kiedyś przyjdzie ktoś, kto zajmie miejsce Czarnego Pana.  O tak, każdy zdawał sobie z tego sprawę. Ale… czy to musiała być ta ofiara losu, Macnair? Podczas rządów Voldemorta nigdy nie stał w pierwszych szeregach, nie był jego prawą ręką… ale Waldena zawsze ciągnęło do władzy. Skurwesyn zawsze chciał rządzić.

***

Tom został wezwany przez Macnaira z samego rana. Leżał wtedy w łóżku z Amy i, jak gdyby nic, zapominając o wszystkim co złe, mówili o swoich marzeniach. Amy powiedziała mu, że chciałaby wyjechać chociaż na weekend, tak dawno nigdzie nie byli. To była prawda; będąc parą i po jego oświadczynach zwiedzali bardzo dużo. Amy bardzo lubiła jeździć  gdziekolwiek i poznawać historię danego miejsca. Zmieniło się to po ich ślubie. Dostał awans i spędzał więcej czasu w pracy a co za tym idzie, nawet nie mieli okazji wyjść do restauracji od… roku.

Zebrał szybko swoje rzeczy i po kilkunastu minutach stał już przed Waldenem, uśmiechającym się złowieszczo. Od niedawna ten człowiek go przerażał. Już nawet nie chodziło o to, że wymagał bardzo dużych postępów podczas małego okresu czasu… Po prostu… na każdym spotkaniu patrzył na niego badawczym wzrokiem, uśmiechał się kpiąco, mruczał coś pod nosem…

 – Już jesteś, Tomie? To dobrze… Jak ci idzie z Granger?

 – Dopiero co wróciła ze szpitala, Waldenie. Nie miałem okazji się do niej wybrać, pracowałem. Miałem zamiar dziś ją odwiedzić.

 – Dobrze, dobrze… A co jej właściwie było?

 – Zapadła w śpiączkę na dziesięć dni. Nott siedział przy niej cały czas, nie dało się nic zrobić… Waldenie… On ją kocha.

Macnair skierował na niego swoje srebrzyste oczy; patrzył na Toma przez chwilę przenikliwym wzokiem. Seeley’owi zrobiło się niedobrze.

 – Wiem… Trzeba to… ukrócić. Trzeba odciąć szlamę od Teodora… Nott to wierny człowiek, nie chcę aby byle szmata przeciągnęła go na drugą stronę… Twoja misja nadal trwa, Tomie, nie zapominaj o tym… Stawka jest nadal taka sama.

 – Wiem, Waldenie, wiem. Mam zauroczyć Granger sobą, mam zrobić wszystko, aby się we mnie zakochała… No i oczywiście przyjaźnić się z Potterem i Weasley’ami… A kiedy nadejdzie czas… – Uśmiechnął się. – Zaatakować od środka tak, aby się nie pozbierali.

 – Odpowiednim momentem będzie bitwa, Tomie. Będziesz pośród nich i będziesz walczyć przeciw nim. Kiedy zobaczą, że jeden zdradził, przestaną sobie ufać, będą myśleć, że każdy może zdradzić. A my wykorzystamy ich słabość, rozgromimy ich w pył… – Macnair zaśmiał się szyderczo.

 – Tak, tak, Waldenie. O to właśnie mi chodziło.

***

Hermiona wyszła ze swoich pokoi i udała się na dół. Poprawiła bluzę trzymaną na przedramieniu i otworzyła drzwi instytutu. Wiatr powiał jej prosto w twarz. Uśmiechnęła się na widok Andromedy bawiącej się razem z Tedem i kilkorgiem innych dzieci. Astoria pomachała w jej stronę, śmiejąc się ze swojego męża, który bawił się z Scorpiusem.

 – Hermiono! Chodź tu! – zawołała ją pani Malfoy. Uśmiechała się do niej serdecznie, więc Hermiona stwierdziła, że może to jest właśnie czas na polepszenie ich stosunków?

 – Wyglądasz już o wiele lepiej, Granger – mruknął Draco, uciekając wzrokiem gdziekolwiek, byleby na nią nie patrzeć. Hermiona parsknęła. – Co jest?

 – Udawanie miłego ci nie wychodzi, Malfoy.

 – Hermiono… pomyślałam… to znaczy pomyśleliśmy, co nie Draco? – Spojrzała na męża wyczekująco. Ten jedynie kiwnął głową. – Wydaje nam się, że chyba za długo trzymaliśmy urazę co do tamtych lat w Hogwarcie. Przecież… jesteśmy już dorosłymi ludźmi, nie powinniśmy rozpamiętywać tego, co było kiedyś, mam rację?

 – Astorio – powiedziała Hermiona. – Do ciebie nic nie mam, w Hogwarcie… Ja cię z tamtych czasów prawie nie pamiętam, nie zwracałam na ciebie uwagi… A twój szanowny mąż… – Spojrzała na Malfoya, który świdrował ją wzrokiem. – Chyba wie, za co powinno się przepraszać, a za co nie, więc…

 – Granger… – mruknął.

 – Tak?

 – Przepraszam za to wszystko – szepnął. Uniosła brew. – Za przezwiska, za dokuczanie, no za wszystko, no…

Astoria uśmiechnęła się na widok kobiety, która wybaczała jej mężowi. Według niej Hermiona była bardzo silną osobą. Nie wiedziała, czy ona potrafiłaby wybaczyć komuś, kto zrobił jej tak dużo złego co Draco Granger.

***

Teodor zapukał do drzwi Pansy. Nie widział jej już od bardzo dawna i czuł, że tak dłużej nie powinno być. Była jego przyjaciółką a on nawet nie odezwał się do niej od prawie miesiąca. Może i to rozumiała, przecież prawie trwała wojna, niedługo miało mu się urodzić dziecko i miał problemy z jego matką a do tego wszystkiego dochodził Macnair i jego próba zawładnięcia światem czarodziejów. Cóż, Teodor nie miał lekko, ale przecież przyjaciele to przyjaciele, oni są równie ważni.

Usłyszał szuranie po drugiej stronie drzwi, a potem otworzyły się. Pansy wyglądała, trzeba przyznać, tragicznie; miała nierozczesane włosy, wielkie cienie pod oczami i rozmazany makijaż. Ubrana w dresy i koszulkę Teodora (pewnie zapomniał jej, kiedy ostatnio u niej nocował), owinięta kocem, patrzyła na niego przez chwilę.

 – Coś się stało? – powiedziała bezbarwnym tonem.

Wtedy zaczął się martwić. Pansy nigdy nie była smutna, mimo wszystko. Nawet gdy wszystko się waliło, Czarny Pan ogłaszał wojnę, ona rozśmieszała wszystkich naokoło. To było nienormalne.

 – Chyba to ja powinienem zadać to pytanie. – Wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi i popchnął Pansy do salonu.

 – Co miało się stać? Patrz, kipię radością. – Wskazała palcem na swój pojawiający się, wymuszony uśmiech.

 – Nie gadaj głupstw, Pansy, przecież widzę, że coś się stało – powiedział i podszedł do barku; był pusty. – Co ty zrobiłaś z całym alkoholem? Miesiąc temu szafka była pełna. P e ł n a.

 – Nudziło mi się – mruknęła. Teodor uniósł brew. Czyli musiało być bardzo źle.

 – Ktoś ci coś zrobił? – Usiadł obok niej i objął ją ramieniem. Tak jak się spodziewał, Parkinson przytuliła się do niego mocno i zaczęła pociągać nosem.

 – Pamiętasz Johna?

Pamiętał. John Williams był bliskim przyjacielem Pansy od kilku miesięcy. Teodorowi wydawało się, że chłopak był wystarczająco dobry dla jego przyjaciółki i nie wtrącał się w ich sprawy.

Kiwnął głową.

 – Zostawił mnie. Dla innej.

 – Przykro mi. – Zaczął ją gładzić po włosach.

 – I wiesz co jeszcze? Wyrzucili mnie z pracy…

 – CO?

 – No tak. Pamiętasz, na moim departamencie szefem jest młody Avery… No i zatrudnił jeszcze kilkoro śmierciożerców do pomocy. A że zaczyna się dziać to co widzisz, sprawdzał każdego po kolei, do jakiej strony należymy. Oczywiście, że od razu głośno zadeklarowałam, że nie chcę mieć bliżej do czynienia z takimi chujami jak oni… To mnie wywalili, cóż…

 – I od ilu tu tak siedzisz?

 – A który dziś?

 – Trzeci czerwiec.

 – Więc półtora tygonia…

 – Weź prysznic i się spakuj.

 – Słucham?

 – Zabieram cię do instytutu, nie ma mowy, żebyś siedziała tu sama.

 – A co na to…

 – Potter? Jest jeszcze mnóstwo miejsc. Hermiona? Jeszcze powie, że jestem wspaniałym przyjacielem, skoro się tak zachowałem i cię nie zostawiłem. Draco? Będzie szczęśliwy, że ma cię bliżej siebie. Astoria? W końcu będzie miała z kim pogadać. Dafne? Nie sądzę, żeby wróciła do kraju aż do momentu, kiedy się tu uspokoi, wiesz, ten typ.

Pansy uśmiechnęła się delikatnie, idąc do sypialni. Po godzinie była gotowa. Teleportowali się pod bramę i chwilę później siedzieli w gabinecie Pottera.

 – Naprawdę cię nie rozumiem, Teodorze, ale skoro aż tak bardzo nalegasz…

 – Sama mu to mówiłam, tyle, że Teo się uparł i… – skwitowała Pansy. – Ja bardzo chętnie zostałabym w swoim mieszkaniu…

 – Nie – przerwał jej Nott. – Jesteś moją przyjaciółką, do cholery jasnej! Nie pozwolę, żebyś z powodu jakiegoś idioty czy wywalenia z pracy, stoczyła się na dno!

 – Przesadzasz.

 – Wcale, że nie.

 – Zachowujesz się, jakbyś miał dziesięć lat.

 – A ty nawet nie potrafisz…

 – Nott, daj spokój – powiedział Harry. – Parkinson… Znaczy Pansy… Pokój sto dwudziesty ósmy jest do twojej dyspozycji… A, Teodorze, zapomniałbym, pod koniec tygodnia chcę zwołać zakon… Jakieś nowe wieści?

 – Żadnych. – Skrzywił się. – Macnair nie wzywa mnie od jakiegoś czasu.

 – Wiesz, czemu?

 – Nie mam pojęcia. Boję się, że ma wśród nas szpiega oddanego tylko i wyłącznie mu.

 – Masz podejrzenia, kto to mógłby być?

 – Marcus – powiedział na co Pansy wytrzeszczyła na niego oczy i ewidentnie chciała coś powiedzieć. – Tak, tak, wiem, nasłuchałem się od Astorii… Możecie już przestać gadać o tym jaki on nie jest wspaniały, i że nie mógłby tego zrobić? To się robi denerwujące!

 – Downey? Jest teraz na misji daleko stąd, nie ma możliwości, aby się kontaktował z Macnairem.

 – Możliwości zawsze są.

 – To prawda, ale…

 – Podejrzewam, że to właśnie on powiedział Macnairowi o ciąży Hermiony.

 – MACNAIR WIE?! – krzyknęła Pansy.

 – Tak.

 – Pansy, nie chciałbym cię wypraszać, ale chciałbym porozmawiać z Teodorem sam na sam.

 – Jasne, nie ma sprawy. Więc sto dwadzieścia osiem, mówisz?