ROZDZIAŁ 3

– Możemy porozmawiać w bardziej… odosobnionym miejscu? – zapytał Teodor, gdy Potter wręcz nakazał mu mówić, co się stało.

– Jasne, możemy przenieść się do naszego domu.

Po chwili był już u Potterów. Harry siedział w garniturze na fotelu, powoli nalewając Ognistej do szklanek, a Ruda – jak kiedyś Teodor zaczął ją pieszczotliwie nazywać, co jednocześnie skutkowało awanturą – poszła przebrać się z sukni ślubnej w bardziej wygodne ubrania.

W momencie, kiedy Hermiona zemdlała, wesele odwołano, a goście, wiedząc, że nie można zaczynać ze zdenerwowanym Chłopcem-Który-Przeżył, zawiedzeni rozeszli się do domów.

– Teraz opowiesz? – zapytał Potter poluzowując krawat.

– Rudej nie ma – powiedzał Nott głosem wypranym z emocji. Wiedział, że gdyby Ruda tu była, awantura trwałaby do rana.

– Nott, ile razy ja cię prosiłam. NIE MÓW DO MNIE RUDA! – wykrzyknęła Ginny, schodząc ze schodów. Siadając w drugim fotelu, zaczęła mamrotać. – Ja się chyba przefarbuję.

– Jak widzisz, moja żona już jest, więc, z łaski swojej, zacznij opowiadać – ponownie poprosił Potter, uśmiechając się z powodu Ginny.

– No dobra – Teodor rozsiadł się wygodniej na sofie i wziął łyk whisky. – Zaczęło się, kiedy była ta afera z Akabanem. Wielu śmierciożerców uciekło, no i do tej pory nie zostali schwytani.

Opowiedział im, jak pewnego dnia jego Mroczny Znak – który do tamtej chwili trochę wyblakł –znowu odzyskał kolor, piec zaczęło jak dawniej. Nie mógł nic zrobić, jak tylko stawić się w wyznaczonym miejscu… Wiedział, że był tchórzem. Kiedy tylko Walden Macnair, który teraz kontrolował wszystkich zwolenników zmarłego Czarnego Pana, poprosił go o ponowne przyłączenie się do śmierciożerców, zgodził się. Zaczął pracować dla nich, jednocześnie zbierając wszystkie informacje, jakie według Teodora mogłyby się kiedyś przydać. Przecież tak na prawdę nie był po ich stronie. I wtedy, kiedy opuścił Hermionę, dostał zlecenie. Miał za zadanie udać się do Europy i namówić starych śmierciożerców do powrotu.

– Powiedzmy, że ci wierzę – mruknął Harry, przerywając ciszę, jaka zaległa między nimi, kiedy Nott skończył opowieść. – Ale po co wróciłeś?

– Moja misja zakończyła się i wróciłem do Londynu właśnie w dzień waszego ślubu. Dowiedziałem się, gdzie jest Hermiona i… po prostu chciałem ją zobaczyć, dowiedzieć się, czy jest cała i zdrowa. Czy jest szczęśliwa. Wcale nie musiałem się do niej zbliżać. Jedynie widzieć, że jest. A złożenie wam życzeń na nową drogę życia było doskonałym pretekstem. Gdy zobaczyłem, że jest w ciąży, a w dodatku z takim zaufaniem patrzyła na tego, jak mu tam, Thomasa czy kogoś… zagotowało się we mnie. Miałem nadzieję, że te sześć miesięcy pozwoliło mi o niej jako tako zapomnieć, przynajmniej odrobinę… – przerwał na chwilę, by zaczerpnąć powietrza. – Ja ją kocham, serio. I naprawdę żałuję. I proszę, pomóżcie mi ją odzyskać. I, i... przepraszam.

***

Siedział przy kominku w domu Pansy. Była jego ostoją, a także jedyną osobą na tyle cudowną, aby pozwolić mu u siebie pomieszkać. Blaise wyjechał w służbowych sprawach do Nowego Jorku. Draconowi urodził się syn, a poza tym jego żona, Astoria... więc jego dom to dla Teodora Notta ostateczność. Crabbe zginął w Bitwie, a nawet gdyby żył, to Teo by go kijem nie dotknął. Goyle miał misję związaną ze śmierciożercami, a zaangażował się w to tak bardzo, że chyba nawet zapomniał, że ktoś taki jak Teodor Nott istniał. Dafne Greengrass wyjechała na Hawaje ze swoim nowym kochankiem. Odrodzona grupa śmierciożerców także odpadała. Wbrew wszystkiemu, Teodor nie chciał mieć z nimi nic wspólnego. A miał jedynie dlatego, że chciał żyć. Potterowie odpadali już za samo bycie Potterami. Choć Potter obiecał mu pomóc i jakoś wyciągnąć go z tego bagna, raczej szczytem marzeń Harry’ego nie było usłyszeć, że Nott nie ma gdzie mieszkać, i ma nadzieję, że to on go przygarnie. Ojciec zginął w Bitwie, nie to, że się z tego powodu nie cieszył. Matka umarła, gdy miał sześć lat. Rodzeństwa nie posiadał. Została tylko Pansy. Jego ukochana Pansy.

– Teo, proszę, nie zadręczaj się. Oni ci pomogą. – Dosiadła się, podając mu kieliszek wina.

Pansy była cudowna. Teodor zdawał sobię sprawę z tego jakim jest szczęściarzem, że posiadał taką przyjaciółkę. Nieraz nieco porywcza i niepanujaca nad emocjami, ale przecież te wszystkie cechy tworzyły jedną i niepowtarzalną Pansy. Posiadała wady jak każdy, lecz dysponowała także zaletami, które przeważały. Nie chciał jej zmienić. Pansy była właśnie taka, jaka miała być, i za to ją kochał.

– Ona jest w ciąży – wyszeptał, wpatrując się w ogień.

– Kto jest w ciąży?! – wykrzyknęła zdezorientowana Pansy.

– Hermiona. Ona... Nosi moje dziecko. Pansy, ja będę miał dziecko.

– Granger jest w ciąży? Jakim cudem…

– Nie udawaj głupiej, mam ci wytłumaczyć, jak się robi dzieci? – Popatrzył na nią sugestywnie.

– Ale odszedłeś od niej…

– Logicznie rzecz biorąc, musiała zajść w ciążę przed moim odejściem.

– I ci nie powiedziała? Cholerna su…

– Nie kończ, Pan! Proszę, nie kończ.

– Przepraszam. – Pogłaskała go po ramieniu, po czym odeszła do kuchni. Doskonale wiedziała, że chciał być teraz sam.

***

Następnego ranka obudziły go promienie słońca spadające na twarz. Uśmiechnął się delikatnie. Ociągając się, usiadł na sofie, która służyła mu także za łóżko, i spojrzał na zegarek; wskazywał kilka minut po dziewiątej.

Westchnął i przeczesał włosy palcami, nadając im tym samym codziennego wyglądu.

Jego oczy rozszerzyły się, kiedy do pokoju wleciał patronus i przemówił głosem kogoś, kogo tym bardziej się nie spodziewał.

– Przyjedź do szpitala, jeśli możesz. Proszę. – Usłyszał głos Hermiony i momentalnie skoczył na równe nogi.

Po chwili stał już w pełni ubrany nad kawałkiem papieru i z piórem w dłoni.

Droga Pansy,

Dostałem wiadomość od Hermiony, abym przybył do szpitala. Boję się, że coś stało się z dzieckiem. Kiedy wszystko się wyjaśni, dam ci znać.

Teo

Teleportował się do Munga a towarzyszyło mu jak zwykle cichy trzask..

***

Biegł przez szpitalne korytarze tak szybko, jak nigdy dotąd. Bał się. Teodor Nott cholernie się bał. Co prawda, ten idiota Tom przekazał mu, że Hermiona chce się z nim spotkać, gdy wyjdzie ze szpitala. Dopiero gdy z niego wyjdzie… A może naprawdę coś się stało?

Miał w głowie różne myśli. Począwszy od tego, że nie daj Merlinie, Hermiona poroniła, poprzez komplikacje związane z ciążą, do tego, że dziecko się urodziło.

Bał się również o nią. Przecież ją kochał. Każdy normalny mężczyzna bałby się o swoją kobietę.

Zatrzymał się tuż przed jej salą. Odetchnął kilka razy i pociągnął za klamkę.

– O, jesteś – uśmiechnęła się Hermiona. Siedziała na szpitalnym łóżku. – Przepraszam, że cię poprosiłam, pewnie cię obudziłam… Ale Harry jest w ministerstwie, Ginny w Muszelce, a Tom w pracy…

– Nic się przecież nie stało. Nie obudziłaś mnie. Poza tym i tak musimy przecież porozmawiać. 

***

– Hermiono? – mruknął, kiedy przechodzili przez park.

Kobieta, jako że była w ciąży, nie mogła się teleportować. Za dawnych czasów bardzo lubili spacery, wiec zdecydowali się na tę formę transportu.

– Hm? – Granger zdawała się być gdzieś indziej, a jego głos właśnie przywołał ją do rzeczywistości.

– Dasz mi to wszystko wytłumaczyć? – zapytał.

Kobieta nagle zatrzymała się i usiadła na pobliskiej ławce.

Wcale nie chciała dawać mu cienia szansy na tłumaczenia. Zbyt bardzo zranił ją, odchodząc pół roku wcześniej. Lecz jednak ciekawość wzięła górę. Jaki powód musiał mieć Teodor, aby ją zostawić? No i po co wrócił?

– Mów, byle szybko – powiedziała sucho i skierowała na niego swój wzrok.

Betowała Degausser.